Störf þingsins.

Forseti. Við þurfum að ræða ofbeldi, andlegt ofbeldi, líkamlegt ofbeldi, kynferðisofbeldi, stafrænt ofbeldi, fjárhagslegt ofbeldi, trúarofbeldi. Við þurfum að ræða ofbeldi af því að það er út um allt: í skólum meðal nemenda, á heimilum milli foreldra, á vinnustöðum milli samstarfsfólks, á netinu milli ókunnugra og á Alþingi milli samherja. Við verðum að spyrja okkur mjög einlægra spurninga þegar aldrei hafa verið framin fleiri alvarleg ofbeldisbrot, tvöföldun á 15 árum. Við verðum að spyrja af hverju og við verðum að þora að hlusta á svarið, jafnvel þó að það komi í ljós að það sé okkur sjálfum að kenna.

Forseti. Við þurfum að ræða ofbeldi vegna þess að það er vandamál. Það er glæpsamlegt vandamál en einnig heilbrigðisvandamál og félagslegt vandamál. Það er vandamál sem stjórnmál eiga að leysa, vandamál sem við leysum ekki með aukinni vopnvæðingu eða vanfjármögnun á heilbrigðiskerfinu og félagslega kerfinu og alls ekki með því að daðra við fordóma, mismunun og rasisma í pólitískum tilgangi. Við eigum ekki að byggja hærri girðingar og grafa dýpri skotgrafir. Það mun einungis auka á vandann. Við verðum að sýna að við séum traustsins verð og gerum það einungis með því að axla ábyrgð á því að selja ættingja hlut í ríkisbanka í lokuðu útboði, ábyrgð á því að hækka laun kjörinna fulltrúa langt umfram aðra, ábyrgð á því að framfylgja ekki niðurstöðum þjóðaratkvæðagreiðslu og svo mætti lengi telja. Skortur á ábyrgð og afskiptaleysi gagnvart vanda í heilbrigðiskerfinu og félagslega kerfinu rýfur samfélag okkar. Það veldur því að fólk fer að leita að blórabögglum sem það mun finna í útlendingum, samkynhneigðum, trans, múslimum því að það eru alltaf þau minnstu sem verða undir í slagsmálum þeirra stærstu.