framkvæmdaátak í vegamálum á árunum 2011–2013, fyrri umræða.
Virðulegi forseti. Mikil umræða hefur farið fram í samfélaginu um að gera þurfi sérstakt átak í vegaframkvæmdum á þessu ári og er þess skemmst að minnast að í nóvember, að ég held, á liðnu ári lofaði ríkisstjórnin auknum framlögum til sérstakra átaksverkefna í vegagerð sem áttu að koma til framkvæmda strax eða fljótlega á þessu ári, þ.e. útboð þeirra yrðu hafin fyrir lok febrúar. Þessu var almennt fagnað, sérstaklega af þeim sem starfa í greininni og Samtökum iðnaðarins sem fögnuðu ákvörðun ríkisstjórnarinnar og reiknuðu með að allt að 500 störf mundu skapast í geiranum strax á þessu ári. Í raun hefur ekkert verið efnt af þeim loforðum sem voru gefin. Það er svo sem í takt við annað sem talað hefur verið um í atvinnumálum af hálfu hæstv. ríkisstjórnar.
Í þessari þingsályktunartillögu leggjum við flutningsmenn til að farið verði í sérstakt átak á árunum 2011–2013 og reikna megi með að þau verkefni, sem eru stór og smá úti um allt land, muni geta nýst mjög vel þessum geira auk þess að skapa miklu meira öryggi í allri umferð. Það má reikna með því að á annað þúsund störf geti skapast við þessi verkefni.
Það er engum blöðum um það að fletta að verktakaiðnaðurinn, og þá sérstaklega sá sem snýr að mannvirkjagerð og vegagerð, er sennilega sú grein sem hefur farið allra verst út úr efnahagshruninu vegna samdráttar í framkvæmdum. Mörg fyrirtæki hafa orðið gjaldþrota, önnur hafa flutt starfsemi sína úr landi og leitað á erlend mið. Á fundi sem ég átti með Vegagerðinni um þessi mál fyrr í vetur var lýst áhyggjum af hruni í þessum geira, atvinnutæki hefðu verið flutt úr landi og sá mannauður sem byggðist upp á undanförnum árum hefði farið hratt dvínandi vegna þess að fólk leitaði í önnur störf og ekki síst vegna þess að margir hefðu flutt úr landi.
Ekki fyrir löngu heimsótti ég fyrirtæki sem hefur verið nokkuð stórt á þessum vettvangi, annað af tveimur fyrirtækjum hér sem leggur malbik. Þar hefur starfsmannafjöldi verið dreginn saman um 70% og erlendir eignaraðilar sem eru hluti eignaraðila að því fyrirtæki hafa alvarlega viðrað þá hugmynd að flytja starfsemina úr landi, að nýjar vélar sem voru settar hér upp árið 2008 verði fluttar burtu og þar með yrði eitt fyrirtæki eftir á þeim markaði.
Það eru mörg verkefni í vegabótum og vegagerð sem eru tilbúin til framkvæmda. Samkvæmt meðfylgjandi yfirliti með þessari þingsályktunartillögu eru stór og smá verkefni um allt land í heild 42 milljarðar. Það eru verkefni sem geta verið tilbúin til útboðs núna, einhver kannski örfáum vikum eða mánuðum seinna. Það eru 22 milljarðar fyrir utan þá jarðgangagerð sem kemur fram í upptalningunni. Þegar efnahagshrunið skall á var búið að bjóða út sum af þessum verkum, önnur voru tilbúin til útboðs en frestað og eins voru útboð á nokkrum verkum dregin til baka eða þeim frestað.
Fyrir um það bil tveimur mánuðum eða innan við það, kannski fyrir sex vikum síðan, boðaði hæstv. innanríkisráðherra nokkra þingmenn Suðurkjördæmis og Suðvesturkjördæmis á fund sinn ásamt sveitarstjórnarmönnum á Suðurlandi til að ræða þessi mál. Hann lagði fram tillögu fyrir þann hóp sem þar var staddur um að gert yrði samkomulag um að hefja átak og sérstakar vegaframkvæmdir gegn því að 200 kr. gjald yrði lagt á allar leiðir til og frá höfuðborgarsvæðinu, á Suðurnes, á Suðurland og vestur á Norðurland, sem yrði byrjað að innheimta árið 2016. Í stuttu máli var þeirri tillögu hafnað af fundarmönnum. Framkvæmdir við þessi verkefni átti að fjármagna með útgáfu ríkisskuldabréfa og greiðslur af þeim áttu að hefjast samhliða innheimtu gjaldanna árið 2016.
Það liggur fyrir, virðulegi forseti, að við verðum að fara í endurskoðun á því hvernig við ætlum að haga skattlagningu vegna veganotkunar í framtíðinni. Sú leið sem farin hefur verið, að innheimta hér ákveðið eldsneytisgjald, mun ekki ganga upp til lengri tíma litið. Hér er bifreiðakostur landsmanna að breytast mjög mikið. Bílar sem eru fluttir til landsins í dag eru miklu eyðslugrennri en við höfum þekkt áður, auk þess sem vaxandi fjöldi bíla notar ekki hið hefðbundna eldsneyti og greiðir þess vegna engin veggjöld. Sú innheimtuaðferð sem við höfum notað gengur ekki upp og henni þarf að breyta. Það er því magnað að við skulum standa frammi fyrir því að geta ekki farið í þessar mikilvægu framkvæmdir, bæði út frá öryggi og með tilliti til atvinnu, og komið þeim verkefnum af stað sem liggja á borðinu og haft þetta fimm ára tímabil til að ákveða með hvaða hætti við ætlum að haga skattlagningu í framtíðinni til að standa undir slíkum framkvæmdum.
Framkvæmdirnar mundu hleypa miklu lífi í þennan veikburða geira og náttúrlega í atvinnulíf landsmanna og væru mjög mikilvægur þáttur í heildaruppbyggingu íslensks atvinnulífs sem er svo brýn sem raun ber vitni. Það er dálítið sérstakt við vegaframkvæmdir að það eru sennilega fáar ef nokkrar framkvæmdir þar sem framlög skila sér eins hratt í ríkiskassann og í þessu dæmi. Það má reikna með því að allt að 50% komi nánast strax til ríkissjóðs í formi virðisaukaskatts, tekjuskatts af þeim einstaklingum sem hafa atvinnu af og lægri greiðslna í atvinnuleysisbætur. Að auki eru langtímaáhrif af bættum vegum í öryggisskyni nokkuð sem skilar okkur miklu til lengri tíma litið.
Það er ekki ofsögum sagt, virðulegi forseti, að mál sem tengjast atvinnusköpun þvælast mikið fyrir þessari ríkisstjórn. Það er uppnám í orkufrekum iðnaði og þrátt fyrir metnaðarfull framtíðaráform Landsvirkjunar er ekki útlit fyrir að þau geti gengið eftir. Landsvirkjun hefur kynnt mjög metnaðarfulla áætlun um að tvöfalda orkuframleiðsluna á næstu 15 árum og hefur reiknað út þá arðsemi sem þjóðin mundi hafa af slíkum framkvæmdum og af því fyrirtæki að þeim tíma liðnum. Fyrirstaðan í ríkisstjórnarflokkunum er mikil. Þeir koma slíkum ágreiningsmálum ekkert áfram. Er skemmst að minnast yfirlýsingar frá hv. þm. Guðfríði Lilju Grétarsdóttur, ásamt fleirum reyndar, þar sem hún sagðist ekki styðja ríkisstjórnina ef teknar yrðu ákvarðanir um að fara í virkjanir í neðri hluta Þjórsár.
Baráttan um skynsamlega nýtingu orkuauðlindanna hefur staðið í 50–60 ár eða allt frá því að hugmyndir um stóriðju fóru að kvikna hér. Sömu flokkar voru á móti þessum málum þá og eru á móti þeim núna. Það væri fróðlegt að líta yfir íslenskt samfélag í dag ef stefna þeirra hefði ráðið meginferð á undanförnum áratugum. Ég held að við megum vera þakklát fyrir að þær leiðir voru ekki farnar.
Til að komast út úr þeim vanda sem við stöndum frammi fyrir er verið að fara allt aðrar leiðir á Íslandi en hjá þeim þjóðum sem við berum okkur saman við og eiga við sambærileg vandamál að stríða. Niðurstaðan er sú að hagvöxtur er hér miklu minni, þróunin er engan veginn ásættanleg og fjárfesting í íslensku atvinnulífi er sú minnsta í áratugi. Það er mikill skortur á skilningi stjórnvalda á því hvaða leiðir munu rífa okkur út úr þessum vanda, koma okkur af stað, efla íslenskt atvinnulíf og auka þar með hagvöxtinn í landinu.
Hv. þm. Helgi Hjörvar ræddi í ræðustól Alþingis um önnur mál fyrr í dag. Hann var að ræða skattamál. Það var fróðlegt að hlusta á hv. þingmann þegar hann sagði að umræðan væri allt of svartsýn, óhóflega svartsýn, og það væri óþarfi að tala af svo mikilli svartsýni, niðursveiflunni væri lokið og vöxtur í sjónmáli, búið væri að búa til ramma fyrir atvinnulífið og vitnaði hann þá væntanlega til kjarasamninganna sem fylgdi stöðugleiki. Ég vil, virðulegi forseti, kalla þetta dæmi um fólk sem talar úr fílabeinsturni, fólk sem gerir sér ekki grein fyrir þeirri alvarlegu stöðu sem er í samfélaginu. Það eina sem fyrirtækin geta treyst á í dag er að gjöldin muni hækka, (Gripið fram í.) skattar muni hækka, launagreiðslur muni hækka. Stjórnvöld hafa áður gefið loforð og er skemmst að minnast þess stöðugleikasáttmála sem gerður var og ekki var hægt að finna nein atriði í, held ég, sem ríkisstjórnin stóð við enda er vantraust aðila vinnumarkaðarins gagnvart ríkisstjórninni fullkomið. Engin stór verkefni eru í sjónmáli hjá hæstv. ríkisstjórn og enginn stöðugleiki er fyrir hendi, eða er einhver stöðugleiki í sjávarútvegi, grunnatvinnuvegi okkar, um þessar mundir? Eða er einhver stöðugleiki í iðnaði eða eru væntingar um miklar uppbyggingar á þeim vettvangi sem ríkisstjórnin stendur fyrir? Eru áform um nýjar leiðir í virkjanamálum til að efla hér orkufrekan iðnað? Það er reyndar bjart yfir ferðaþjónustunni og því ber að fagna, útlitið er bjart fyrir þetta ár og það er gott.
Sú leið, virðulegi forseti, sem við leggjum til að verði farin í samgöngumálum mundi hleypa miklu lífi í atvinnugrein sem hvað verst hefur farið út úr efnahagshruninu og leiðin er fær. Hún liggur á borðinu en enn og aftur geta ríkisstjórnarflokkarnir ekki komið sér saman um hvaða leið skuli farin. Það er með ólíkindum að samstaða skuli vera um að fara hér í framkvæmdir sem fjármagnaðar skulu úr ríkissjóði og að greiðslur af þeim skuldabréfum skuli hefjast árið 2016 en málið fær ekki framgang vegna þess að við erum ekki búin að ákveða skattlagninguna fyrir fram. Hæstv. innanríkisráðherra kallaði það um daginn, á fundinum sem ég vitnaði til, að ég vildi skilja eftir opinn tékka inn í framtíðina og það væri ekki verkefni þessarar ríkisstjórnar að skilja eftir opinn tékka. Það er ekki rétt hjá hæstv. ráðherra að tillögur eins og þær sem við flytjum hér í dag séu fluttar af ábyrgðarleysi og að við gerum okkur ekki grein fyrir því að standa þurfi við skuldbindingarnar sem þær mundu kalla yfir okkur í framtíðinni. Þær eru fluttar af fullri ábyrgð og með tilliti til þess að menn verði síðan að taka um það ákvarðanir hvernig við ætlum að haga skattlagningu af veganotkun í framtíðinni þannig að hægt verði að standa undir framkvæmdum sem þessum. Það er nægur tími til að vinna úr því. Hér hafa verið settar á skattalagabreytingar á skemmri tíma en við höfum í þessu máli.
Framkvæmdirnar geta ekki beðið. Við þurfum að koma hjólum atvinnulífs af stað og það eru fá verkefni í atvinnuflóru okkar sem hægt er að setja af stað með skemmri fyrirvara en vegagerð. Eins og ég fór yfir áðan eru verkefnin tilbúin hjá Vegagerð ríkisins til útboðs og jafnvel búið að bjóða út einhver þeirra. Það er hægt að fara af stað og breyta aðstæðum á þessum markaði á mjög skömmum tíma. Það er höfuðnauðsyn, virðulegi forseti, að við eflum hér atvinnulíf, komum okkur í gang. Þessi tillaga er flutt í þeim tilgangi að svara þeirri brýnu þörf auk þess sem hún hefur mikil áhrif á öryggismál, sérstaklega á þjóðvegum landsins.
Virðulegi forseti. Hér ræðum við tillögu til þingsályktunar um framkvæmdaátak í vegamálum á árunum 2011–2013. Tillagan ber að sjálfsögðu þann keim að flutningsmenn hennar eru orðnir langeygir eins og margir aðrir eftir því að tekið verið af skarið í framkvæmdum þannig að menn í atvinnugreinum sem hafa byggst upp undanfarin ár geti að einhverju leyti horft fram á veginn og gert áætlanir eða komið í veg fyrir í það minnsta að þurfa að segja upp fólki frekar en orðið hefur.
Þingsályktunartillagan gerir ráð fyrir umtalsverðum framkvæmdum og er í henni bent á leiðir til að fjármagna þær framkvæmdir. Ég vil þó segja hér í upphafi að mjög mikilvægt er að stjórnvöld láti nú af því að tala um árangur og tala um framkvæmdir og láti verkin tala. Það kann að vera að meiningarmunur sé á milli þingmanna og milli ráðherra innan ríkisstjórnar hvernig fjármagna skuli framkvæmdir, en það er engu að síður mikilvægt að hreyfa við hlutunum.
Það sem er m.a. áhugavert í þingsályktunartillögunni er sú samantekt sem er á bls. 2 og 3 um yfirlit yfir möguleg útboðsverk. Þar sjáum við að þetta eru mörg verk sem eru tiltölulega smá þegar miðað er við þau stórverkefni sem mikið hefur verið horft til, jarðgangagerð og þess háttar. Það er nú svo að margir vinna hjá smærri verktökum sem geta tekið að sér smærri verk þó að þeir ráði ekki við þau stærstu. Mjög mikilvægt er að reynt sé að koma til móts við þá aðila á einhvern hátt, t.d. með því að koma af stað smærri verkum því að oft hafa stóru aðilarnir minni áhuga á þeim. Reyndar er umhverfið þannig í dag að það er slegist um hvern metra sem á að fara í vegagerð.
Það er vissulega rétt sem komið hefur fram hjá innanríkisráðherra og öðrum að dýrara er að framkvæma í dag en oft hefur verið, t.d. þegar kemur að því að malbika. Olían hefur hækkað þann kostnað gríðarlega mikið. Engu að síður er mikilvægt að stoppa ekki, að láta ekki staðar numið. Ef við hættum að framkvæma, ef við hættum að horfa til þessarar mikilvægu atvinnugreinar vitum við að þekking tapast hreinlega, eðlilega fækkar fólki sem starfar í greininni, tæki munu eldast, þau verða hugsanlega flutt úr landi og það hefur vitanlega gerst í stórum stíl. Þegar fer að glæðast aftur í framkvæmdum, eftir væntanlega mörg ár ef þessi ríkisstjórn situr eitthvað áfram, þá þarf að eyða ómældum gjaldeyri í að flytja aftur inn tæki og tól. Ég held því að við séum að missa býsna góðan tíma til framkvæmda, og erum þegar búin að því, og þar af leiðandi að tapa þó nokkrum tíma í að koma hjólum atvinnulífsins og samfélagsins af stað aftur því að án atvinnu munum við ekki reisa við landið á ný, það er alveg ljóst.
Það er dæmi um hvernig staðan er á þessum markaði þegar við sjáum tilboð í verk sem eru niður undir jafnvel 50% af kostnaðaráætlun. Auðvitað eru dæmi um annað. Það eru að sjálfsögðu dæmi um tilboð yfir kostnaðaráætlun, en við sjáum dæmi þess að þarna sé farið mjög neðarlega. Það er mikið áhyggjuefni. Það er býsna góður mælikvarði á ástandið, held ég, á markaðnum.
Annað sem hefur vakið athygli mína, eða mér var bent á, er hvernig staðið er að vali á verktökum, t.d. hjá ríkisfyrirtækjum eins og Landsvirkjun, svo ég nefni það. Verktakar hafa stundum klórað sér í höfðinu yfir því hvernig það er praktíserað og mun ég væntanlega reyna að komast til botns í því með formlegri hætti en hefur verið hingað til.
Hér er nefnt hversu mörg störf er unnt að skapa með framkvæmdum sem þessum. Það eru ekki einungis störf sem verða til í kringum framkvæmdirnar sjálfar heldur eru afleidd störf töluvert mikil í þjónustu og slíkum greinum. Ekki síður er mikilvægt að horfa til þess að með vegaframkvæmdum, og ekki síst þar sem horft er til öryggisþátta og það að tengja byggðir, eru þetta samfélagslega mikilvæg verkefni. Vil ég nefna í því sambandi þingmál sem lagt hefur verið fram og snýr að því að höggva á þann hnút sem er varðandi það að tengja suðurfirði Vestfjarða við meginlandið, vil ég leyfa mér hreinlega að orða það, ástandið er þannig. Það er dæmi um framkvæmd sem þyrfti að flýta mjög mikið.
Síðan er það hitt sem kemur fram í tillögunni að víða eru vegkaflar og vegbútar sem hreinlega verður að fara í út frá öryggissjónarmiðum og öðru slíku, vegir sem eru langt komnir, lítið eftir til að klára og vegir t.d. í dreifðari byggðum þar sem verið er að aka með skólabörn að vetri til og eru beinlínis varasamir út af því. Átak sem þetta mundi því hreyfa við mörgum hlutum.
Ég fagna því að þessi þingsályktunartillaga er komin fram. Ég hygg að samgöngunefnd hljóti að taka hana til ítarlegrar og góðrar yfirferðar og leita álits á því sem þarna kemur fram og jafnvel vil ég mælast til þess að reynt verði að meta, ef mögulegt er, þjóðhagsleg áhrif af að fara í slíkt stórverkefni, þetta er vitanlega stórverkefni ef við förum í áætlun sem þessa.
Það er mikilvægt að halda áfram að gera jarðgöng og eyða torfærum og hættulegum vegum og köflum sem eru varhugaverðir og varasamir. Við verðum líka að horfa á hina myndina, hina vegina. Þá kemur þessi tillaga og listinn sem hér er til með að hjálpa okkur. Ég vil því lýsa því yfir að ég styð heils hugar að þessi þingsályktunartillaga nái fram að ganga.
Virðulegi forseti. Við ræðum tillögu til þingsályktunar um að hefja framkvæmdaátak í vegamálum á árunum 2011–2013. Í tillögunni er lagt til að 22 milljörðum verði varið til þessara verkefna. Fyrst og fremst er hugsunin m.a. sú að bregðast við því ástandi sem núna er í því atvinnuleysi sem er hjá þessum verktakaiðnaði. Það er líka, virðulegi forseti, margt sem kemur til viðbótar sem er mikilvægt að fara hér yfir og ég mun gera það seinna í ræðu minni. Eigi að síður þýðir þetta í raun og veru að við ætlum að tvöfalda það sem núna er fyrir í samgönguáætlun. Núna erum við að setja um 7 milljarða á ári í samgönguáætlun og ef þessi þingsályktunartillaga verður samþykkt erum við í raun að tvöfalda það.
Það sem hefur gerst í niðurskurði í fjárlögum hjá ríkisstjórninni er að menn hafa hætt við allar framkvæmdir. Menn hafa skorið niður fyrst og fremst framkvæmdaþáttinn og margar þær stofnanir sem hafa þann lið í fjárlögum, hjá þeim er hann skorinn niður en báknið látið sitja eftir.
Það er líka mjög mikilvægt að menn átti sig á því að í þessari grein er mjög mikið af verkþekkingu og mikil hætta er á því að við töpum henni ef við bregðumst ekki við. Við þingmenn Sjálfstæðisflokksins lögðum það til strax árið 2010, þegar niðurskurðurinn var um 4,4 milljarða sem Vegagerðin átti inni í óhafnar framkvæmdir, að Vegagerðinni yrði heimilt að fá að nýta þær til að fara í smærri verk vítt og breitt um landið.
Af því að við ræðum oft í þessum þingsal mikilvægi þess að fjölga ferðamönnum og taka vel á móti þeim til að auka tekjur okkar af ferðaþjónustunni, þá er það því miður þannig í ferðaþjónustunni á mörgum stöðum að varla er hægt að bjóða ferðamönnum upp á það að koma þangað lengur. Eftir að niðurskurðurinn byrjaði árið 2009, 2010 og núna árið 2011, er hægt að segja að Vegagerðin fái nánast ekkert fé til að fara í viðhald á vegum. Það er eins með vegina og margt annað að menn geta trassað það í einhvern ákveðinn tíma en nú er ástandið orðið það slæmt á mörgum vegum þar sem ferðaþjónustan hefur verið að byggja sig upp að varla er hægt að bjóða nokkrum manni að koma þangað. Enda er það reyndin. Maður heyrir af því sögur þegar maður hittir ferðaþjónustuaðila, t.d. á sunnanverðum Vestfjörðum, og staðreyndirnar blasa við, að fólk sem keyrir þangað og ferðast um kemur eftir þær hamfarir þannig að búið er að slíta undan bílunum — við höfum séð það í fréttum — og eyðileggja bílana. Það segir: Hingað kem ég ekki meir og helst aldrei meðan vegirnir eru í þessu ástandi. Það sjá allir hvernig það yrði að byggja upp ferðaþjónustu á því svæði.
Ég fór fyrir ekki svo löngu síðan um uppsveitir Borgarfjarðar, eyddi þar heilum degi og keyrði þar víða og heimsótti ferðaþjónustuaðila sem eru að vinna þar mikið og gott markaðsstarf. En vegakerfið er helsta hindrunin í því. Það þyrfti einmitt í uppsveitum Borgarfjarðar að ráðast í vegakerfið. Það eru ekki mjög dýrar framkvæmdir en það þarf að fara í þær. Ástand veganna er þannig að ekki er hægt að bjóða fólki upp á að keyra þá nema á sérstaklega vel útbúnum bílum.
Ég vil líka minna á að í Norðvesturkjördæmi eru 67% af öllum tengivegum sem á eftir að klára. Í þessu eina kjördæmi eru 67% af því sem er óklárað. Á mörgum þessum vegum er verið að keyra fjölda skólabarna tvisvar á dag og vegirnir eru í niðurníðslu vegna fjárskorts hjá Vegagerðinni. Þetta gengur ekki lengur, virðulegi forseti.
Þó er rétt að benda á að í samgönguáætluninni sem núna er í gildi er heimild til að byggja vegina upp í minni hámarkshraða, þ.e. 70 km hámarkshraða, við gætum framkvæmt heilmikið einmitt á þeim vegum. Það væri því hægt að gera mjög mikið ef menn færu í það að samþykkja tillögu eins og þessa og settu innspýtingu inn í atvinnulífið og hættu að auka álögurnar á atvinnulífið, menn færu frekar að skapa störf og skapa fólki forsendur til þess að sjá fyrir sér og sínum.
Ekki er langt síðan að hér var samþykkt tillaga til þingsályktunar um ferðamannaáætlun 2011–2020. Í einu af fyrstu markmiðunum, og sem er helsta markmið hennar, kemur einmitt fram að stuðla skuli að betri dreifingu ferðamanna um landið. Það er eitt af markmiðum tillögunnar sem hæstv. iðnaðarráðherra mælti fyrir. Ég spyr, virðulegi forseti: Hvernig ætla menn að framkvæma það, að dreifa ferðamönnunum um landið meðan vegirnir eru ekki lagfærðir? Það segir sig algjörlega sjálft að það mun ekki ganga, fyrir utan allar þær hækkanir sem hafa orðið á bensíni og olíu, eldsneytishækkanirnar, þá mun það blasa einhvern veginn við manni og maður hræðist það mikið að ferðaþjónustuaðilar sem búa kannski fjærst frá höfuðborgarsvæðinu, eða suðvesturhorninu, gætu orðið harkalega úti í sinni ferðaþjónustu í sumar því að fólk mun, held ég, hugsa sig tvisvar um hvort það skreppur í burtu í tvo eða þrjá daga, hvort það fer vestur á firði, austur á land, norður í land, eða bara upp í Borgarfjörð, á Suðurlandið eða Snæfellsnesið, sem eru mun styttri vegalengdir. Þess vegna er gríðarlega mikilvægt og ég þekki það sjálfur úr mínu heimasveitarfélagi hvað var mikil breyting þegar vegurinn í gegnum þjóðgarðinn eða fyrir jökul, hringurinn í kringum jökulinn, var lagfærður. Ég varð oft vitni að því að fullt af fólki sneri við þegar það kom út á malarvegina. Það er því margt sem fylgir því að skynsamlegt sé að fara út í lagfæringar.
Ekki má heldur gleyma því að þetta er líka öryggisatriði eins og hefur komið fram í ræðum fyrri ræðumanna. Þetta er mikið öryggisatriði og öryggismál. Við megum ekki gleyma því. Við eigum að fara í framkvæmdir sem við byggjum upp til framtíðar, sköpum þeirri grein sem flestallir tala mjög vel um hér í þingsal, og held ég bara allir, þ.e. ferðaþjónustunni, góð skilyrði. Það mundi til að mynda styðja mikið við uppbyggingu ferðaþjónustu á landinu, það er klárlega mín skoðun. Við þekkjum líka hvernig aðstæðurnar eru. Það er fullt af náttúruperlum sem fólk kemst varla að. Sveitarstjórnarmenn hafa margoft sagt það við okkur að það séu fyrst og fremst vegirnir sem oft og tíðum hamli því. Við þekkjum það ofan úr Borgarfirði, t.d. um Uxahryggjarleiðina og aðrar leiðir, að ef þetta yrði gert, sem kostar ekki mikið, væri það algjör ný vídd, þ.e. að tengja saman yfir Suðurlandið, og búið er að vinna mikið í því í þeim hluta í Suðurkjördæminu. Ef sá vegur yrði kláraður og margir aðrir vegir þar sem verið er að byggja upp metnaðarfulla ferðaþjónustu væri það mikil lyftistöng einmitt fyrir svæðið og gæfi okkur miklu meiri möguleika í staðinn fyrir að láta flestalla eða nánast alla fara á mjög fáa staði á suðvesturhorninu. Það er því gríðarlega mikilvægt að menn fari að opna augun og líti á þetta sem heildaráhrif sem mundu verða af framkvæmdum sem þessum.
Fyrst og fremst, virðulegi forseti, yrði það þá með þeim hætti að brugðist yrði við því atvinnuleysi sem er og farið yrði að skapa ný störf. Það eru mjög hagstæð verð að koma núna í tilboðum. Við höfum mörg tækifæri til þess að nýta þau og við eigum að hætta að tala, við þurfum að fara að framkvæma. Þess vegna tel ég mjög mikilvægt að þingsályktunartillagan verði samþykkt og við förum í alvöruframkvæmdir sem mundu skila sér til þjóðarbúsins í heild sinni, hvort heldur sem það er fyrir öryggi íbúanna eða fyrir uppbyggingu frekari ferðaþjónustu því að ótvírætt spilar þetta saman á marga vegu.
Till. gengur til síðari umr.
Till. gengur til samgn.