Frú forseti. Við fjöllum hér um frumvarp til laga um breytingu á lögum um jöfnun kostnaðar við dreifingu raforku, nr. 98/2004. Eins og hv. flutningsmaður málsins fór vel yfir áðan bárust nokkrar umsagnir og fengum við sömuleiðis á fund okkar tvo gesti vegna málsins. Þetta mál lætur e.t.v. ekki mikið yfir sér en hér er um að ræða mikilvægt jafnréttismál, jafnrétti til búsetu. Það mál sem við fjöllum um hér snýr í raun að því að jafna möguleika fólks á því að búa og starfa um land allt í hinum dreifðu byggðum, ekki eingöngu í þéttbýlinu. Þetta er mál sem snýst um jöfnuð. Þingflokkur Samfylkingarinnar styður að sjálfsögðu þetta mikilvæga jafnréttismál og meginmarkmið málsins en ég setti þó fyrirvara við nefndarálitið. Það er fyrst og fremst vegna tveggja atriða sem ég vil gera stuttlega grein fyrir hér.

Staðreyndin er að því miður er kerfið sem við erum að vinna með meingallað og hefur sú staðreynd verið þekkt lengi. Þetta kemur m.a. fram í greinargerð málsins sjálfs frá ráðuneytinu. Því miður hefur aukning á niðurgreiðslum verið étin upp á skömmum tíma með gjaldskrárhækkunum dreifiveitna. Ég er ekki að gefa í skyn að þær hækkanir hafi ekki verið byggðar á málefnalegum grunni heldur er ég einfaldlega að lýsa staðreynd. Það þýðir að í raun hefur það of oft gerst að niðurgreiðslurnar skili sér ekki til neytenda í þeim mæli sem ætlast var til. Sömuleiðis hefur munurinn á örfáum árum vaxið á ný og enn sitja þeir sem búa í dreifbýlinu eftir með sárt ennið.

Það er því alveg ljóst, frú forseti, að kerfið eins og það var sett upp virkar ekki nægilega vel í þágu þeirra sem það á að þjóna. Ég held að það sé því algjört lykilatriði að gera þurfi skýra kröfu um að hæstv. iðnaðarráðherra komi fram með raunverulegar tillögur til breytinga og það strax í vor. Þetta mál er búið að þvælast í kerfinu í lengri tíma og það er löngu tímabært að taka það upp og ljúka því í eitt skipti fyrir öll þannig að allir landsmenn sitji við sama borð.

Frú forseti. Nú þegar er ljóst að líklega verða einhverjar hækkanir á gjaldskrám dreifiveitna um áramótin en eins og komið er inn á í nefndarálitinu verða þær vonandi ekki að raunveruleika enda mikilvægt að slíkar hækkanir vinni ekki gegn markmiðum málsins sem við fjöllum um í dag. Því miður er sömuleiðis ljóst að við náum ekki að fjalla um og breyta kerfinu nú fyrir áramót. Því veljum við að styðja málið eins og það er lagt fram í dag. Hæstv. ráðherra sagði í andsvari við 1. umr. málsins að hún hygðist leggja fram á vorþingi tillögur að breytingum og ég skora á ráðherra að standa við það því að eins og ég kom inn á áðan er alveg ljóst að þetta kerfi virkar ekki eins og það er. Þegar staðan er sú er það eina skynsamlega í stöðunni að finna aðra leið að markmiðum málsins sem er að jafna búsetumöguleika.

Frú forseti. Annað atriði en vissulega veigaminna sem ég var svolítið hissa á í nefndarálitinu er að vísað er til næstu fjármálaáætlunar að tryggja áframhaldandi fjármögnun í stað þess að setja það einfaldlega inn í þá fjármálaáætlun sem nú er til umfjöllunar hjá fjárlaganefnd. Ég vil því einfaldlega beina því til hv. þingmanna sem eiga sæti í fjárlaganefnd að taka til skoðunar hvort ekki mætti bæta úr því án mikilla vandræða og koma þessu inn í þá fjármálaáætlun.

Frú forseti. Ég get ekki lýst því nógsamlega hversu mikilvægt ég tel markmið málsins vera, þ.e. að jafna dreifikostnað á raforku milli dreifbýlis og þéttbýlis. Það er sérstakt að búa jafnvel við hliðina á virkjun en þurfa samt sem áður að greiða tugþúsundum hærra gjald en þeir sem búa í þéttbýli. Íslendingar báru gæfu til þess á sínum tíma að jafna kostnað vegna símtala milli landshluta. Okkur ber nú að sýna sama kjark á nýju ári og jafna á sama hátt kostnað vegna dreifikerfis raforku milli þéttbýlis og dreifbýlis.

Virðulegi forseti. Ég ætla að fjalla í örstuttu máli um þetta mál sem hér hefur verið rakið af samþingmönnum mínum í nefndinni. Ég skrifa undir nefndarálitið í þessu máli. Ég vil samt aðeins taka undir það sem hv. þm. Albertína Friðbjörg Elíasdóttir sagði rétt áðan um að það vanti aukinn jöfnuð í þetta kerfi.

Ég var í atvinnuveganefnd árið 2015 þegar gerður var skurkur í þessu máli, að bæta það óréttlæti sem landsbyggðin bjó við þá, dreifbýlið sérstaklega, og munurinn var orðinn óþægilega mikill. Það virðist vera að það sé orðinn viðvarandi munur dreifbýlis og þéttbýlis í þessu kerfi. Við fórum nákvæmlega yfir þetta með ráðuneytinu og helstu sérfræðingum okkar og það liggur fyrir að dreifiveitur eiga t.d. inni núna nokkra hækkun og ég get ekki séð hvernig þær ætla að komast hjá því að hækka kostnað sinn og taka meiri gjöld. Það væri þá alla vega eitthvað að í kerfinu ef það gerist ekki. Það mun éta upp töluvert af þeim fjármunum sem eiga að fara til að jafna dreifikostnað þannig að við kölluðum eftir nákvæmlega því sama og við gerðum árið 2015.

Hvað myndi gerast ef ein gjaldskrá fyrir dreifingu raforku í dreifbýli og þéttbýli yrði tekin upp á Íslandi? Ráðuneytið hefur auðvitað skoðað þetta og þar kom fram að af og til í tíu ár hefur þetta verið til skoðunar í ráðuneytinu. Ég tek undir það sem hér hefur komið fram að nú er kominn tími til þess að við klárum það mál og þá leið og sjáum hvort hún geti ekki orðið farsæl. Það eru ákveðnir ágallar á henni sem ég get alveg tekið undir og koma fram í mati á áhrifum sem ráðuneytið sendi okkur og fór yfir með okkur.

Sameinuð gjaldskrá myndi þýða hækkun í þéttbýli en lækkun í dreifbýli. Það hefur auðvitað legið fyrir. Almennt myndi lækkun á gjaldskrám í dreifbýli vera um 30% en hækkun í þéttbýli um 10% en ef horft er til heildarorkukostnaðar, rafmagns og hita, er lækkun í dreifbýli 12%, sem er u.þ.b. 35.000 kr. á heimili á ári en hækkun í þéttbýli um 2–3%, sem er u.þ.b. 4.000 kr. á ári á heimili. Það sér það auðvitað hver maður að það er eitthvað sem heimilisbuddan hjá svona allflestum myndi ekki verða vör við um hver mánaðamót.

Helstu kostirnir eru að þetta væri varanleg lausn og einföld út frá settum markmiðum. Þetta væri, eins og kemur fram í skjalinu hér, að fullu fjármögnuð leið með gjaldskrá notenda án ríkisframlags. Það er fordæmi að finna í olíudreifingu, fjarskiptum og póstþjónustu. Það yrði meiri fyrirsjáanleiki í kerfinu og samkeppnisstaða dreifbýlis og þéttbýlis yrði jafnari til lengri tíma og það er mál sem er gríðarlega mikilvægt, að jafna samkeppnisstöðu þéttbýlis og dreifbýlis.

Ég vil bara, virðulegur forseti, ítreka í þessari stuttu ræðu að það er mjög mikilvægt að við förum í þá vinnu, og helst sem fyrst, eins og kom fram í ræðu áðan, að það verði klárað á þessu ári að skoða virkilega þann kost og hvaða leiðir þarf til þess að ein gjaldskrá fyrir allt landið verði að veruleika, öllum til hagsbóta. Það er alveg sama hvað við reynum að hysja upp um þetta kerfi reglulega, við missum alltaf brækurnar niður á hælana vegna þess að jöfnunarframlögin eiga það til að minnka og bilið eykst milli dreifbýlis og þéttbýlis, fólkinu fækkar, kostnaðurinn eykst á hvern og einn og við verðum sameiginlega að standa vörð um að við búum í sama landinu við sama kostnað.

Virðulegur forseti. Við fjöllum hér um frumvarp til laga um breytingu á lögum um jöfnun kostnaðar við dreifingu raforku, langþráð mál, lengi beðið eftir því. Þetta er mikilvægt frumvarp og löngu tímabært. Það má eiginlega furðu sæta að slík og þvílík mismunun skuli hafa fengið að viðgangast og það svo lengi. Þetta er gott lítið skref í rétta átt en það er of stutt, of lítill áfangi í sjálfsagða réttlætisátt. Það er ekki verið að biðja um teppalagningu upp að hverju húsi, malbik um alla jörð, pósthús eða banka í göngufjarlægð fyrir landsbyggðarfólk, bónusverð í allar búðir. Nei, það er verið að krefjast þess að ljós og hiti sé í boði á sama verði með sömu kjörum fyrir alla landsmenn, að þjóðin öll hafi eðlilegan aðgang að þessari sameiginlegu auðlind á jafnræðisgrundvelli. Þetta er ekki lítið hagsmunamál fyrir fólk sem býr á landsbyggðinni, hvort sem það er í þéttbýli úti á landi eða í dreifbýli, og að hluta til snertir þetta líka atvinnurekstur.

Við tölum mikið um jöfnun lífskjara í öllu landinu. Það segir réttilega í greinargerð með frumvarpinu að háir taxtar á dreifikostnaði raforku í dreifbýli stuðli í auknum mæli að fólksfækkun, samdrætti í atvinnurekstri og tilheyrandi neikvæðum byggðalegum áhrifum. Þetta er allt satt og rétt. Það er náttúrlega fráleitt að munur á raforkukostnaði í þéttbýli og víða á landsbyggðinni, eða þar sem grófust eru dæmin, sé upp undir 60% þegar upp er staðið. Rafmagn til lýsingar og upphitunar á ekki að vera lúxus en því miður er þetta raunin víða úti á landi og mörg dæmi um að alveg upp undir 20% af ráðstöfunartekjum heimilisins fari í þennan eina útgjaldaliði, að halda á sér hita og geta kveikt ljós. Þetta er algerlega fráleitt en hefur fengið að viðgangast lengi.

Í nútímasamfélagi er raforkan óaðskiljanlegur hluti af daglegu lífi hvers manns. Án hennar lifum við ekki hinu hefðbundna lífi hvar sem við búum. Ríkisstjórnin hefur látið þetta gott heita allt kjörtímabilið en bregst nú við á elleftu stundu. Það er gott, betra er seint en ekki. Við þessa breytingu hefur ráðherra gefið landsbyggðarfólki loforð um að munurinn á raforkukostnaði heimila í dreifbýli og þeirra sem njóta eðlilegra raforkukjara verði ekki meiri en 15%. Krafan er auðvitað sú að fullum jöfnuði verði náð strax. Úr þessum ræðustól var fullyrt fyrir nokkrum dögum að það yrði þegar á næsta ári en það er ekki rétt. Það verður ekki fyrr en í fyrsta lagi 2025 og það getur margt gerst á svo langri leið. Þangað til situr fólk sem býr á landsbyggðinni á hakanum. Dæmi: Landsnet hefur boðað 10% taxtahækkun, eins og fram hefur komið, á gjaldskrá dreifiveitna nú strax um áramót. Ef þau áform verða að veruleika verður strax á ný hoggið í þessa hagsbót. Það er skammarlegt hvernig farið er að og alveg ljóst að það verður að rjúfa þessa víxlverkun, hætta þessum skollaleik. Það er nauðsynlegt að fara í kerfisbreytingu eins og fram hefur komið, m.a. hjá hv. þingmanni sem talaði hér á undan mér, leggja til grundvallar að þetta sé sameiginleg grunnþjónusta sem eigi að vera í boði fyrir alla landsmenn á sambærilegu verði en að það muni ekki allt að 60% eftir því hvar búið er, það sé ein gjaldskrá fyrir alla landsmenn.

Stundum er það, frú forseti, meira að segja þannig að uppsprettan, auðlindin er í næsta nágrenni við þann stað þar sem raforkan er keypt hvað dýrustu verði. Slík nálgun er ekki að skapi jafnaðarmanna en það er ekki áhyggjuefni þessarar ríkisstjórnar eins og sjá má á þessu máli og svo mörgum öðrum.

Ráðherra ferðamála, iðnaðar og nýsköpunar skipaði starfshóp vorið 2017 sem skilaði af sér í fyrravor og vann ágætt verkefni sem var að greina möguleika og gera tillögur um uppfærslu á flutningskerfi í dreifbýli, reyndar með áherslu á þrífösun rafmagns. Nefndin skilaði af sér skýrslu sem heitir Skýrsla starfshóps um raforkuflutning í dreifbýli, mjög gagnlegt og gott innlegg í þessa umræðu og staðfestir allt sem komið hefur fram. Nefndin reifaði m.a. ýmsar hugmyndir varðandi sameinaðar gjaldskrár í dreifbýli og einnig sameiningu veitna. Þar var auðvitað staðfest að slík úrræði sem við erum að nefna, sameinaðar gjaldskrár, myndu leiða til jöfnunar og til bættrar stöðu neytenda og fyrirtækja í dreifbýli. Því veldur það vonbrigðum að ekki skuli gengið lengra í þessu frumvarpi í sjálfsagða réttlætis- og umbótaátt fyrir raunar alla. Nefndin komst að þeirri niðurstöðu í vinnu sinni að með einni dreifiveitugjaldskrá í landinu, án nokkurra mótvægisaðgerða en þær gætu verið nokkrar, gæti mesta hækkun í þéttbýli orðið 15–17% en lækkun í dreifbýli hins vegar veruleg eða á bilinu 42–43%. Þá sér hver maður í hvaða stöðu málið hefur verið og fengið að þróast átölulaust um margra ára skeið og alltaf sigið á ógæfuhliðina. Ríflega 50% af neytendum fengju um 8,5% hækkun með þessari kerfisbreytingu ef engar mótvægisaðgerðir færu fram. Þetta kom sömuleiðis fram í ræðu hv. þm. Ásmundar Friðrikssonar sem talaði áðan. Hann var með aðrar tölur í rauninni en allt hnígur þetta að hinu sama. Þetta er hagsmunamál, samfélagslegt verkefni sem þarf að vinna að með einum eða öðrum hætti. Leiðirnar eru til. Þær kunna að vera grýttari að einhverju leyti en þær eru færar.

Það á auðvitað að vera sjálfsagt mál að tryggja eins og kostur er að algengustu lífsnauðsynjar, sem þetta auðvitað er, raforka, að almenn þjónusta standi til boða á sama verði hvar sem er á landinu. Raforkan er auðvitað einn þáttur þessa, óaðskiljanlegur hluti af daglegum veruleika, heitt og kalt vatn, ég tala nú ekki um vöruverð og flutningaþjónustu. Það er kannski snúnara fyrir opinber yfirvöld að koma að því en nauðsynlegt að huga eftir sem áður að þeim þáttum líka.

Við sem erum orðin eldri en tvævetur munum eftir því þegar greitt var sérstaklega fyrir langlínusamtöl og skref voru misstór í símasamskiptum. Eitt gilti fyrir bæjarfélög, eitt gilti fyrir höfuðborgarsvæðið en ef fólk hringdi út á land þurfti að greiða miklu meira fyrir það. Þeir sem bjuggu úti á landi urðu fyrir miklum búsifjum vegna þessa. Hverjum dettur í hug að hægt væri að snúa til baka til þessa kerfis? Er þetta ekki sjálfsagt réttlætismál? Gildir ekki nákvæmlega sama um þá grunnþjónustu sem er raforka?

Frú forseti. Að lokum er það áréttað enn og aftur að með þessu frumvarpi er sjálfsögðum og fullum jöfnuði alls ekki náð og öfl í samfélaginu eru þegar byrjuð viðleitni sína til að breikka bilið aftur. Sá sem hér stendur spyr: Mun ríkisstjórnin láta það viðgangast?

Hæstv. forseti. Við erum að ræða nefndarálit með breytingartillögu um frumvarp til laga um breytingu á lögum um jöfnun kostnaðar við dreifingu raforku, nr. 98/2004.

Ég ætlaði aðeins að koma hingað upp og taka undir með þeim sem hafa talað á undan mér í stórum dráttum um það hvaða augum þeir líta þetta mál. Ég og hv. þm. Ólafur Ísleifsson erum á þessu máli með fyrirvara og fyrirvarinn er í raun og veru sá að ekki sé gengið svo rösklega til verks að þetta virki þannig að þetta endist. Eins og sagan segir okkur og hefur verið minnst á hér áður var farið í svona aðgerðir árið 2015 og það í raun og veru núllaðist út þegar á móti komu hækkanir á öðrum þáttum, eins og t.d. núna, en það hefur komið fram hér á undan að nú er í kortunum, bara strax upp úr áramótum, hækkun á gjaldskrá Landsnets til dreifiveitna um tæp 10%. Þar kemur þá strax hækkun á móti sem deyfir þessa jöfnun fyrir þá sem fá hana. Og ég tek undir með hv. þm. Ásmundi Friðrikssyni sem talar af reynslu, hafandi verið í atvinnuveganefnd í mörg ár, ekki reyndar svo lengi sem elstu menn muna, en þó nokkur ár. (ÁsF: Næstum því.) Næstum því, segir hv. þingmaður og hann var einmitt í nefndinni þegar farið var í þessar breytingar 2015 og leggur til, og ég tek undir með honum, að það verði skoðað að fara í eina einfalda gjaldskrá þar sem jöfnuður ríkir.

Hv. þm. Guðjón Brjánsson líkti þessu áðan við það eins og var hér í gamla daga með símann þegar landsmenn þurftu að borga meira fyrir símtölin sín af því að þeir bjuggu lengra frá höfuðborgarsvæðinu. Það er því hægt að setja upp alls konar líkingar sem maður getur tekið undir.

Mig langaði til að vitna í eina umsögn sem mér finnst ansi góð. Það bárust margar góðar umsagnir og flestar jákvæðar hvað það varðar að taka þetta skref og ég tek heils hugar undir það. Þessi umsögn er frá Samtökum iðnaðarins og þar kemur m.a. fram, með leyfi hæstv. forseta:

„Hins vegar, að gefnu tilefni, vísa samtökin hér til athugasemda sem fram koma í minnisblaði atvinnuvega- og nýsköpunarráðuneytis, dags. 7. desember sl., og birt er í málaskrá þessa máls. Þar er gerð grein fyrir kostum og göllum tiltekinna aðferða til að jafna kostnað á milli dreifbýlis og þéttbýlis, þar sem nefndar eru til að mynda leiðir sem fela í sér hækkun á gjaldskrá í þéttbýli og mest hjá þeim sem nota mikla orku og eru nefnd þar í dæmaskyni starfsemi garðyrkjubænda, gagnavera, stálsmiðja, bakara o.fl. Hvað slík áform varðar almennt leggjast SI alfarið á móti auknum álögum á atvinnulíf þar með taldar allar breytingar á þá vegu að hækka til muna raforkukostnað á notendur. Þess í stað hvetja samtökin stjórnvöld til að lækka kostnað án þess að annarri starfsemi á þéttbýlum svæðum verði gert að niðurgreiða þá starfsemi.“

Þetta er einmitt það sem fyrirvari okkar hv. þm. Ólafs Ísleifssonar er við, að þetta sé ekki góð aðferð til þess að jafna kostnað. Og svo ég haldi aðeins áfram:

„Að gefnu tilefni, og í framhaldi af framanrituðu, óska SI eftir að koma á framfæri ábendingum til atvinnuveganefndar hvað varðar enn frekari hvata er varða hagræði á sviði gjaldtöku fyrir raforku og atvinnuuppbyggingu, þar með talin atvinnustarfsemi jafnt utan sem innan þéttbýlis. Benda samtökin á að samkvæmt raforkulögum, nr. 65/2003, eru notendahópar raforku tvenns konar. Annars vegar almennir notendur, þ.e. heimili og fyrirtæki sem ekki teljast til stórnotenda og þar með talinn sá notendahópur sem m.a. jöfnun á raforku tekur til, og hins vegar stórnotendur. Á grundvelli þessarar tvískiptingar er fyrirtækjum, sem nota ákveðið magn raforku á hverjum stað, heimilt að njóta ákveðins hagræðis sem stórnotendur. Notendahópur raforku hefur hins vegar tekið breytingum undanfarinn áratug eða frá þeim tíma sem raforkulög voru sett árið 2003. Í núverandi fyrirkomulagi er lítið hagræði fyrir orkusækinn iðnað að hefja starfsemi sem ekki fellur undir stórnotendahugtak raforkulaga og hagræði sem þeim er veitt með þeim lögum. Hins vegar telja samtökin mikilvægt að stuðla að hvata fyrir ýmsa starfsemi, sem notar ákveðið magn raforku án þess að ná lægra þrepi stórnotendahugtaks raforkulaga, til að stuðla þannig að atvinnuuppbyggingu óháð þeim svæðum sem slík starfsemi er starfrækt. Slíkt myndi einnig veita raforkufyrirtækjum færi á að vaxa og dafna samhliða uppbyggingu viðskiptavina sinna. Í því skyni hafa samtökin talað fyrir því að regluverk raforkumála taki þannig tillit til svokallaðra millistórra notenda sem muni njóta þess í kjörum að nota mikla orku og um leið stuðla að atvinnuuppbyggingu hér á landi. Skora samtökin því á atvinnuveganefnd að taka slíkt fyrirkomulag til frekari skoðunar, sem sagt að teknu tilliti til þess með hvaða hætti stórnotendur, að breyttu breytanda, eru skilgreindir í raforkulögum og útfærsla á því hugtaki í lögunum með hliðsjón af millistórum notendum.“

Þarna eru samtökin í raun og veru að hvetja til þess að gætt sé sanngirni í raforkukostnaði þannig að það hvetji þá sem þurfa að nota rafmagn, sem eru flestir en misjafnlega mikið þótt allir þurfi að nota rafmagn, og minnast tvisvar sinnum á hvata. Að þessu sögðu ætla ég ekki að hafa mál mitt lengra. Eins og ég sagði í upphafi er þetta skref í rétta átt en ég hef áhyggjur af því að þetta muni enda eins og sagan hefur sýnt okkur þannig að við þurfum að finna einfaldari og betri útfærslu sem dugir.

Frú forseti. Ég vildi rétt koma hingað upp og fagna því að við séum að klára þetta ferli, a.m.k. í bili, jöfnunina á dreifingu raforku. Það hefur komið fram í umræðunni að 2015 var þetta nánast jafnað að fullu ef ég man rétt. Á þessum fimm árum hefur myndast gat upp á milljarð í að nægilegt fjármagn sé til að jafna dreifinguna. Í frumvarpinu er verið að leggja til að hækka, eða verðbæta raunar, frá 2015 um 130 milljónir. Síðan koma 600 milljónir í gegnum fjárlög. Einnig eru 90 milljónir í fjárlögum frá og með 1. september 2021. Eftir það 270 milljónir á ári og þá er búið að ná þessari jöfnun að fullu. Með því sem er verið að gera hér er dreifikostnaður jafnaður úr 49% í 85%. Það er því verið að taka stór skref og við náum þessu síðan að fullu í haust.

Ég tek undir með hv. þingmönnum sem hafa rætt um að við þurfum síðan að finna sjálfbærari leið til lengri tíma þannig að kerfið virki rétt í stóra samhenginu og við þurfum ekki að standa í þessum málum í gegnum fjárlög eins og við erum að gera núna að einhverju leyti. Við ættum heldur að reyna að finna sjálfbærari lausn. Ýmislegt hefur verið skoðað og í góðri vinnu atvinnuveganefndar við vinnslu málsins var ýmislegt reifað fyrir nefndinni. Við þurfum að vinna enn frekar í þá átt að klára þessi mál á næstu árum með betri hætti. Það kemur líka fram í þessari umræðu að það er mikil fjárfesting í gangi núna í dreifiveitunum og henni var flýtt eftir óveðrið í fyrra. Á næstu fimm árum þarf að klára að koma strengjum í jörð þannig að þetta verði mestallt komið í jörð. Þetta kemur að einhverju leyti fram í verðskránni en á að jafnast út til lengri tíma.

Það er einn punktur sem mig langar kannski fyrst og fremst að minnast á hér og kemur fram í nefndarálitinu en það er hvernig stórnotendur eru skilgreindir í kerfinu. Þetta er atriði sem tengist raunverulega atvinnu- og nýsköpun vítt og breitt um landið. Við þurfum að lækka þau mörk sem skilgreina stórnotendur sem komast þá úr þessari dýru dreifingu á raforku. Við þurfum að vinna það betur. Þessi umræða var töluvert í gangi í vinnu orkustefnunefndar sem skilaði af sér í haust.

Ég vildi rétt impra á þessu hér vegna þess að þetta er atriði sem mér þykir gríðarlega mikilvægt og við þurfum virkilega að taka okkur tak í að finna út hvernig ætlum að fara með þau mál í framtíðinni.