Ferill 535. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: Word Perfect.

---

1992–93. – 1062 ár frá stofnun Alþingis.
116. löggjafarþing. – 535 . mál.

893. Tillaga til þingsályktunar

um fullgildingu alþjóðasamnings um viðbúnað og viðbrögð gegn olíumengun og samstarf þar um, 1990.

(Lögð fyrir Alþingi á 116. löggjafarþingi 1992–93.)

    Alþingi ályktar að heimila ríkisstjórninni að fullgilda fyrir Íslands hönd alþjóðasamning um við búnað og viðbrögð gegn olíumengun og samstarf þar um, 1990, sem gerður var í Lundúnum 30. nóvember 1990.

Athugasemdir við þingsályktunartillögu þessa.

    Með þingsályktunartillögu þessari fer ríkisstjórnin þess á leit að Alþingi heimili fullgildingu al þjóðasamnings um viðbúnað og viðbrögð gegn olíumengun og samstarf þar um, 1990, sem gerður var í Lundúnum 30. nóvember 1990. Samningurinn er birtur sem fylgiskjal með þingsályktunartil lögu þessari.
     Árið 1989 samþykkti aðalþing Alþjóðasiglingamálastofnunarinnar (IMO) ályktun þess efnis að haldin skyldi alþjóðleg ráðstefna um viðbúnað og viðbrögð við olíumengun á sjó. Ályktun þessi var samþykkt í ljósi undanfarinna olíumengunaróhappa sem mörg hver voru mjög alvarleg. Í kjölfar ályktunarinnar var umhverfisnefnd stofnunarinnar (MEPC) falið að gera drög að alþjóðasamningi. Drögin voru lögð fyrir ráðstefnu á vegum Alþjóðasiglingamálastofnunarinnar árið 1990. Samning urinn, sem hér um ræðir, var samþykktur á ráðstefnunni og var hann undirritaður af hálfu flestra að ildarríkja Alþjóðasiglingamálastofnunarinnar, þar á meðal fyrir hönd Íslands, með fyrirvara um fullgildingu. Samningurinn öðlast gildi 12 mánuðum eftir að 15 ríki hafa gerst aðilar.
     Markmið samningsins er að stuðla að alþjóðlegri samvinnu um viðbrögð við mengunaróhöppum er stafa af olíu. Með aðild að samningnum getur sérhvert ríki reitt sig á aðstoð frá öðrum aðildarríkj um þegar veruleg mengunaróhöpp eiga sér stað á hafsvæði þess. Samningurinn er að mestu leyti sniðinn eftir sambærilegum svæðissamningum, einkum Kaupmannahafnarsamkomulaginu og Bonn-samningnum, en samningsskyldurnar eru almenns eðlis.
    Helstu skuldbindingar samningsins eru:
    —    Þess er krafist að sérhver samningsaðili hafi á að skipa áætlunum og lágmarksútbúnaði, þar á meðal fjarskiptabúnaði, til að bregðast við olíumengunaróhöppum.
    —    Í samningnum eru ákvæði um tilkynningarskyldu í aðildarríkjum um atvik sem hafa eða geta haft í för með sér losun olíu í hafið.
    —    Enn fremur hefur samningurinn að geyma ákvæði um með hvaða hætti samningsaðilar skuli bregðast við mengunaróhöppum er stafa af olíu og hvenær eðlilegt sé að tilkynna slík óhöpp til annarra ríkja.
    —    Í samningnum eru ákvæði um samstarf samningsaðila á sviði rannsókna og þróunar í því skyni að draga úr áhrifum olíumengunar og óhappa.
     Unnið er að því að auka tækjabúnað og þjálfa mannafla til að mæta mengunaróhöppum í ís lenskri lögsögu í samræmi við ákvæði samningsins og verður því lokið á næstu árum. Samkvæmt 4. gr. samningsins er sérhver samningsaðili skuldbundinn til þess að tryggja að tilkynnt sé um mengunaróhöpp í lögsögu sinni. Ákvæði þetta er í samræmi við 20. gr. laga um varnir gegn mengun sjávar, nr. 32/1986. Í 4. gr. samningsins er enn fremur kveðið á um að samningsaðili skuli skylda stjórnendur skipa, sem sigla undir fána þess og eru utan lögsögu þess, að tilkynna um losun eða um merki olíu til næsta strandríkis sem er aðili að samningnum. Endurskoða verður ofangreind lög um varnir gegn mengun sjávar hvað þetta varðar og miðað verður við að niðurstaða liggi fyrir áður en samningurinn tekur gildi.


Fylgiskjal.

ALÞJÓÐASAMNINGUR

um viðbúnað og viðbrögð gegn olíumengun og

samstarf þar um, 1990.

(Tölvutækur texti ekki til.)