Ferill 314. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: Word Perfect.
1994–95. – 1064 ár frá stofnun Alþingis.
118. löggjafarþing. – 314 . mál.
705. Nefndarálit
um frv. til l. um breyt. á vegalögum, nr. 45/1994.
Frá samgöngunefnd.
Nefndin hefur fjallað um málið og fengið á fund sinn Helga Hallgrímsson vegamálastjóra, Jón Rögnvaldsson aðstoðarvegamálastjóra og Gunnar Gunnarsson, framkvæmdastjóra stjórn
Nefndin telur að frumvarpið sé til bóta og til samræmis við það sem um hafði verið rætt við afgreiðslu nýrra vegalaga, nr. 45/1994. Hins vegar urður miklar umræður í nefndinni um tengsl 2. efnismgr. 3. gr. frumvarpsins við 56. gr. vegalaga, nr. 45/1994, sem er svohljóðandi:
„ Lausaganga búfjár á vegsvæðum stofnvega og tengivega þar sem girt er báðum megin vegar er bönnuð. Vegagerðinni er heimilt að fjarlægja búfé af lokuðum vegsvæðum á kostnað eig
Þar sem lausaganga búfjár er bönnuð, sbr. 56. gr. vegalaga, vaknar ávallt spurning um hver beri ábyrgð á tjóni sem hlýst af því að ekið er á búfé.
Á fundum nefndarinnar kom fram að allnokkrir dómar hafa fallið um ábyrgð á tjóni er hlotist hefur af lausagöngu búfjár. Í dómi héraðsdóms Reykjavíkur frá 27. nóvember 1992 voru eigandi ökutækis og tryggingafélag hans sýknuð af kröfum bónda um bætur fyrir hross er ekið var á. Lausaganga búfjár var bönnuð á því svæði þar sem slysið varð en bóndinn var talinn meðvaldur af því að hrossið hafði sloppið út. Dómur þessi olli nokkrum titringi meðal sumra sveitarfélaga er höfðu auglýst bann við lausagöngu búfjár á grundvelli heimildar í búfjárræktarlögum. Þetta gekk svo langt að sveitarstjórn Ásahrepps í Rangárvallasýslu felldi brott áður auglýst bann við lausagöngu hrossa í hreppnum. 18. janúar 1993 felldi héraðsdómur Reykjavíkur aftur dóm í máli þar sem ekið var á hross. Ekki var í gildi sérstakt bann við lausagöngu búfjár á þeim stað þar sem áreksturinn varð. Hins vegar var um stóðhest að ræða en samkvæmt þágildandi búfjár
Ljóst er að löggjafinn getur sjaldnast séð fullkomlega fyrir hver reynslan verður af tiltekinni lagasetningu. Það á einnig við hér. Nefndin telur hins vegar mjög brýnt að koma skikki á girð
Sameinuð bændasamtök sendu nefndinni umsögn um málið þar sem fram kom sú krafa þeirra að í 1. gr. frumvarpsins yrði kveðið á um skyldu veghaldara til að girða með stofn- og tengivegum og halda þeim girðingum við á sinn kostnað. Þá kom einnig fram krafa um að á þeim stöðum þar sem girt er eingöngu til að fría vegsvæði frá búfé, sbr. 2. efn
Nefndin telur að með frumvarpinu hafi verið stigið verulegt skref í þá átt að leggja skyldur á veghaldara í sambandi við viðhald girðinga. Nefndin telur ekki ástæðu til að breyta 56. gr. vegalaga í tengslum við afgreiðslu þessa frumvarps enda mikils um vert að reyna að afstýra lausagöngu búfjár á vegsvæðum. Hins vegar vill nefndin að gefnu til
Að síðustu skal bent á að þótt ákvæði 2. efnismgr. 3. gr. frumvarpsins geri ráð fyr
Nefndin leggur því til að frumvarpið verði samþykkt óbreytt og treystir sér ekki til að ganga lengra við afgreiðslu þess.
Egill Jónsson og Jóna Valgerður Kristjánsdóttir voru fjarverandi við afgreiðslu máls
Alþingi, 20. febr. 1995.
Pálmi Jónsson, Stefán Guðmundsson. Jóhann Ársælsson.
form., frsm.
Sturla Böðvarsson. Guðni Ágústsson. Árni M. Mathiesen.
Petrína Baldursdóttir.
Fylgiskjal.
Hæstaréttardómur í máli Sigurðar Vignis Matthíasson gegn
Guðmundi Guðjónssyni og Sjóvá-Almennum tryggingum hf.
(16. febrúar 1995.)
Mál þetta dæma Gunnlaugur Claessen hæstaréttardómari, Arnljótur Björnsson, sett
Af hálfu áfrýjanda var máli þessu skotið til Hæstaréttar með stefnu 5. mars 1993. Áfrýjandi varð fjárráða eftir útgáfu áfrýjunarstefnu og fer sjálfur með mál sitt fyrir Hæstarétti. Hann krefst þess að stefndu verði dæmdir til að greiða sér óskipt 480.000 krónur, ásamt dráttarvöxtum eftir vaxtalögum, nr. 25/1987, frá 30. janúar 1992 til greiðsludags. Einnig krefst hann málskostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti.
Stefndu gera þær kröfur aðallega að hinn áfrýjaði dómur verði staðfestur. Til vara er krafist „að sök verði skipt og bætur lækkaðar mjög verulega“. Stefndu krefjast og máls
I.
Ekki er deilt um í málinu að tjón áfrýjanda hlaust af notkun bifreiðar stefnda, Guð
Málsaðilar leggja til grundvallar að orsök þess að hestur áfrýjanda slapp úr sérstöku hólfi hafi verið sú að hlið á girðingunni hafi verið skilið eftir opið. Ekki er ljóst hvers vegna svo var, en ekkert hefur komið fram um að áfrýjandi hafi átt þar hlut að máli. Verður því ekki fallist á það álit héraðsdómara að meta verði áfrýjanda það til gáleysis að hesturinn komst úr hólfinu, sbr. 3. mgr. 88. gr. umferðarlaga.
Fyrir umferðarslysið var hestur áfrýjanda í vörslum Félags búfjáreigenda á Eyrar
Í búfjárræktarlögum, nr. 31/1973, sem í gildi voru á þeim tíma er hér um ræðir, voru lagðar ríkari skyldur á eigendur stóðhesta en búfjáreigendur almennt, sbr. einkum 31. gr. og 33. gr. laganna. Lagaákvæði þessi styðjast m.a. við þau rök að af stóðhestum stafi meiri hætta en almennt gerist um búfé. Ekki verður talið að orsök þess að hestur áfrýj
Þegar litið er til þess, sem nú var rakið, þykja ekki vera rök til þess að skipta ábyrgð á tjóni áfrýjanda.
II.
Samkvæmt framangreindu ber að dæma stefnda, Guðmund Guðjónsson, bótaskyldan vegna tjóns áfrýjanda og taka til greina bótakröfu hans að fjárhæð 480.000 krónur ásamt vöxtum eins og greinir í dómsorði. Stefndi, Sjóvá-Almennar tryggingar hf., er greiðslu
D ó m s o r ð :
Stefndu, Guðmundur Guðjónsson og Sjóvá-Almennar tryggingar hf., greiði áfrýjanda, Sigurði Vigni Matthíassyni, óskipt 480.000 krónur með dráttarvöxtum skv. III. kafla vaxtalaga, nr. 25/1987, frá 30. janúar 1992 til greiðsludags.
Stefndu greiði áfrýjanda óskipt 350.000 krónur samtals í málskostnað í héraði og fyr