störf þingsins.

Virðulegi forseti. Mig langar að tala um þjóðareign hinna fáu. Í þeirri umræðu sem nú á sér stað um ítök stórútgerðarinnar verða stjórnmálamenn að vera vakandi í því meginhlutverki sínu að verja almannahagsmuni. Í þessu samhengi verður að skoða það auðlindaákvæði sem Katrín Jakobsdóttir hefur nú lagt fram, og spyrja: Í þágu hverra er þetta ákvæði? Svar við þessari spurningu af hálfu VG kemur fram í dag í grein eftir þingflokksformann flokksins í Kjarnanum, þar sem fram kemur að vissulega sé mikilvægt að við séum með auðlindaákvæði en, eins og segir, með leyfi forseta, „án þess þó að miða algjörlega við þær helstu náttúruauðlindir sem við nýtum í dag“. Traust og tímalaust plagg verði þá niðurstaðan.

Forseti. Niðurstaðan yrði vissulega traust og tímalaus fyrir stórútgerðina með auðlindaákvæði sem haggar í engu hagsmunum hennar. Niðurstaðan yrði því miður um leið óbreytt ástand fyrir almenning. Í frumvarpi forsætisráðherra er talað um þjóðareign en án þess þó að nefna að rétturinn til að nýta þessa þjóðareign eigi að vera tímabundinn og að fyrir þann rétt þurfi að greiða eðlilegt gjald. Til að gefa þessu orði þjóðareign raunverulega þýðingu þarf að tryggja að nýting á sameiginlegri auðlind sé gerð með tímabundnum samningum og það skiptir auðvitað líka máli að fram komi að greiða skuli eðlilegt gjald fyrir þessa nýtingu. Þannig verjum við hagsmuni almennings. Þetta er það atriði sem öllu máli skiptir í hinu pólitíska samhengi og svar ríkisstjórnarinnar liggur skýrt fyrir. Hér á nefnilega engu að breyta. Það er af ástæðu sem þessi tillaga er þögul um stærstu pólitísku álitaefnin. Sterkustu skilaboðin hér felast nefnilega í því sem ekki er sagt, í þögninni um þau atriði sem myndu tryggja hagsmuni almennings.

Herra forseti. Þetta er tillaga um þjóðareign hinna fáu.