Störf þingsins.

Virðulegi forseti. Ég ætla að fá að benda á nokkrar staðreyndir. Við höfum náð góðum árangri í jafnréttismálum á Íslandi og við stærum okkur af því á heimsvísu og það er hvergi betra að vera kona en á Íslandi. En því miður er staðan sú að 70% þeirra sem útskrifast úr háskóla eru konur og einungis 30% karlar. Það eru ekki mörg ár síðan þetta var akkúrat öfugt en á þetta ekki að vera jafnt? Rannsóknir varpa ljósi á að stelpum er oftar hrósað í skóla en drengjum og svo má lengi telja. Við sjáum ákveðna mismunun gagnvart ungum drengjum strax í skóla. Þeim er sagt að þeir séu fyrirferðarmiklir, séu of mikið og við stelpur er oftar en ekki sagt: Æ, passaðu þig á strákunum. Ekki eru þetta mjög uppbyggilegar uppeldisstöðvar fyrir strákana okkar. Þá heyrum við einnig í dag af ungum karlmönnum sem finna sig ekki í samskiptum við konur og þau samskipti litast iðulega af því að þeir hræðist að stíga óviljandi yfir mörk. Má vera að ákveðin óvissa og gremja ungra karlmanna sé að skila sér í aukinni ofbeldishegðun og öfgahyggju? Ég tel þetta ekki vera samfélag sem okkur langar að búa í. Við þurfum að taka betur utan um unga karlmenn og beita fræðslu. Ég fagna því að staða kvenna sé betri en það verður að varast að pendúllinn sveiflist alla leið.

Virðulegur forseti. Erum við að tala jafn hátt um jafnrétti þegar það hallar á karlmennina í okkar samfélagi? Við sjáum ákveðna umpólun sem hefur ekki jákvæð áhrif á mótun samfélagsins til framtíðar. Við þurfum að opna augun, fræða og grípa til aðgerða svo við getum náð betra jafnvægi í samskiptum kynjanna. Svo þurfum við að spyrja okkur þessarar grundvallarspurningar: Í hvernig samfélagi viljum við búa?