Störf þingsins.

Forseti. Það að sýna mannúð er að sýna umhyggju fyrir öðrum, sér í lagi gagnvart þeim sem eru í erfiðum aðstæðum. Það þarf oft ekki meira en að lesa um eða sjá neyðina til að þú finnir sting í hjartanu og ákveðir að sýna mannúð í verki með því að styðja viðkomandi eða mótmæla því ranglæti sem viðkomandi hefur orðið fyrir. Við fundum öll þennan sting þegar myndin af Alan litla Kurdi, tveggja ára dreng sem lá drukknaður á ströndinni í Grikklandi, birtist í fjölmiðlum síðla árs 2015. Þessi sami stingur heltók okkur hér á landi í desember 2015 þegar mynd birtist af Arjan litla með bangsann sinn þegar honum og fjölskyldu hans frá Albaníu var vísað úr landi. Sá stingur heltók þjóðina og mannúðin náði meira að segja inn á hið háa Alþingi þar sem samstaða varð um að Arjan litli og samlandi hans Kevi og fjölskyldur þeirra fengju íslenskan ríkisborgararétt. Síðan þá hefur hundruðum barna verið vísað úr landi og beint á götuna í Grikklandi. Síðan þá hefur fátækt innan lands aukist og geðheilsu þjóðarinnar hrakað. Síðan þá hafa öryrkjar og aldraðir þurft að herða sultarólina. Síðan þá virðist eins og mannúð hafi horfið úr íslenskum stjórnmálum. Það er auðvelt að missa sambandið við raunverulegt fólk þegar maður er hluti af stjórnkerfinu þar sem fæsta skortir neitt og enginn upplifir neyð á eigin skinni. Þess vegna verðum við sem sitjum á þingi að reyna að halda hvert öðru á jörðu niðri og muna eftir neyðinni sem er því mjög miður hversdagslegs staðreynd fyrir langtum of marga í samfélaginu. Þótt það hafi kannski ekki tekist í þetta sinn þá mun ég ekki hætta að reyna að berjast fyrir aukinni mannúð í stjórnmálum á Íslandi.