þjónusta við fatlað fólk með langvarandi stuðningsþarfir.

Virðulegur forseti. Ég vil þakka hv. þm. Gísla Rafni Ólafssyni fyrir ræðu sína sem var að mörgu leyti fróðleg. Hann talar t.d. mjög mikið um það sem er í bráðabirgðaákvæðinu sem hér er verið að fjalla um, sem er breyting á ákvæði til bráðabirgða í lögum nr. 38/2018, lögum um þjónustu við fatlað fólk með langvarandi stuðningsþarfir. Þar er þetta fræga bráðabirgðaákvæði. Þar er talað um að á árinu 2023 eigi að gera allt að 145 samninga og á árinu 2024 allt að 172 samninga. Nú er þetta töluverður hópur fólks og það kemur fram í nefndaráliti 1. minni hluta t.d. að í dag er aðeins 91 samningur fjármagnaður. 44 einstaklingar bíða eftir samningi um NPA-þjónustu, bíða eftir samningi um notendastýrða persónulega aðstoð. Maður getur velt fyrir sér: Hvernig er líðan þessa fólks sem fær ekki þessa samninga? Það eru 44 einstaklingar sem fá ekki þennan rétt, fá ekki þessa aðstoð. Þetta er stjórnarskrárvarinn réttur. Samkvæmt 76. gr. á þetta fólk vegna örorku rétt á því að fá aðstoð en hún er ekki veitt. Veit hv. þingmaður eitthvað um stöðu þessa fólks, getur hann upplýst þingheim um það? Líka varðandi fjármögnunina. Sveitarfélögin borga 75% og ríkið 25% en ríkið virðist ekki hafa náð þeim markmiðum að láta fjármagnið fylgja orðræðu. Mynd og hljóð fara ekki saman.