Störf þingsins.

Virðulegur forseti. Nýverið las ég viðtal við Bjarnfríði Leósdóttur, verkalýðskonu og skörung, í 1. maí blaði Þjóðviljans frá 1990. Þar lýsti hún því m.a. að verkalýðshreyfingar hennar tíma væru orðnar of samdauna stjórnvöldum og taumlausar. Það var fleira merkilegt í þessu hefti. Þarna var umræða um lög um stjórn fiskveiða sem þá voru í brennidepli, umræða um kjarasamninga sem byggðust á því að koma böndum á verðbólguna o.s.frv., um margt kunnugleg stef.

Á þeim 30 árum sem liðin eru er margt breytt en sumt ekki. Við höfum ekki enn náð að yfirvinna fátækt. Ísland er ekki jafnt samfélag í dag frekar en það var 1990, en það er þó með þeim löndum þar sem tekjujöfnuður er hvað mestur í heiminum. Margt hefur áunnist síðustu ár. Búið er að festa í sessi þrepaskipt framsækið skattkerfi og það verður ekki sagt nógu oft hversu mikilvægar þær breytingar voru. Þær voru leiddar í gegn í tíð fyrstu ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur eftir mikla greiningarvinnu á þróun skattkerfisins síðustu áratugi. Þær breytingar voru ein af forsendum fyrir lífskjarasamningunum ásamt lengingu fæðingarorlofs upp í 12 mánuði. Skattur á fjármagn var hækkaður á síðasta kjörtímabili og í tengslum við kjarasamninga á almennum markaði fyrir jól var ákveðið að ráðast í ýmis verkefni, t.d. að auka framboð á nýjum íbúðum, byggja almenna íbúðakerfið upp áfram og ráðast í fleiri umbætur á sviði húsnæðismála. Þetta voru mikilvæg skref eins og þau fjölmörgu skref á undan sem stigin hafa verið í tengslum við kjarasamningagerð, t.d. vökulögin, almannatryggingar og fleiri þau réttindi sem við teljum sjálfsögð í dag. Þau réttindi voru sótt en ekki gefin og alltaf hafa hreyfingar sósíalista og vinstri manna stutt þessi framfaramál.