Störf þingsins.
Herra forseti. Fólk á eftirlaunaaldri á Íslandi í dag telur rúmlega 50.000 manns. Þetta er fólkið sem fæddist í og upp úr kreppunni, þraukaði af umrót seinni heimsstyrjaldarinnar og byggði upp þjóðfélagið, frá örbirgð til allsnægta. Þetta er fólkið sem fær á sig niðrandi stimpla eins og fráflæðisvandi; vandi sem er í rauninni ekkert annað en kerfisvandi sem núverandi stjórnvöld bera fulla ábyrgð á — allt önnur kynslóð. Þetta er fólkið sem talað er um af óvirðingu sem þurfalinga og bagga á þjóðfélaginu. Þetta er þó fólkið sem borgar hæstu skattprósentuna af litlum launum sínum til þjóðfélagsins í formi alls kyns skerðinga og jaðarskatta. Þetta er fólkið sem greiðir marga tugi milljarða til nærsamfélags síns í formi útsvars, sem er svo mikilvægt framlag að sum sveitarfélög væru ekki á vetur setjandi án þessa fólks, enda mun hærri upphæð en þetta sama fólk kostar þessi sömu samfélög. Þau eru enn miklu meira en sjálfbær, þetta fólk. Þetta er fólkið sem er úthrópað sem ógn við þjóðfélagið af því að því fer fjölgandi. Þó er íslenska þjóðin sú yngsta í Evrópu og verður svo á næstu árum. Þetta er fólkið sem fer síðast allra í Evrópu, ásamt norskum eldri borgurum, á eftirlaun. Aðeins í þessum tveimur löndum er eftirlaunaaldur almennt 67 ár, sá hæsti í Evrópu. Við höfum ekki efni á að fara illa með þetta fólk. (Forseti hringir.) Við höfum ekki efni á öðru en að gera þeim kleift að lifa mannsæmandi lífi. Þau geta ekki beðið. (Forseti hringir.) Hefjumst strax handa. Þau eiga það inni hjá okkur. (Gripið fram í: Heyr, heyr.)
