störf þingsins.

Herra forseti. Nú hefur neyðarástand ríkt í húsnæðismálum um nokkurra ára skeið. Það sem hefur verið gert af hinu opinbera er of lítið og of seint. Markaðurinn hefur heldur ekki leyst vandann enda: Hver ákvað að markaðurinn ætti alfarið að sjá um og leysa húsnæðismálin? Líklega sama mannvitsbrekkan og ákvað að landbúnaður og sjávarútvegur yrði undanþeginn öllum markaðslögmálum.

Við vitum af börnum, eldri borgurum, öryrkjum og innflytjendum í iðnaðarhúsnæði, bílskúrum, geymslum og hanabjálkum. Okkur er alveg frjálst að hafa þær stjórnmálaskoðanir að hver sé sinnar gæfu smiður. Ég er þeirra á meðal. En frumskylda ríkisins er að hjálpa þeim sem ekki geta hjálpað sér sjálfir. Þar á meðal eru einmitt börn og öryrkjar. Húsnæði er ekki lúxus heldur grunnþörf líkt og matur og vatn.

Húsnæðisskorti hér heima má því líkja við brauðraðirnar í Sovét forðum. Ef þetta er ekki leyst fljótt og vel er bara tímaspursmál hvenær hjólhýsahverfin og pappakassaborgirnar farið að rísa. Eftir Vestmannaeyjagosið árið 1973 voru flutt inn rúmlega 500 einingahús og byggð á um 20 stöðum á landinu. Við þekkjum öll viðlagasjóðshúsin og meiri hluti þeirra er enn í notkun 45 árum seinna, fín hús. Því legg ég til að hafist verði handa, nú þegar, við byggingu hagkvæmra einingahúsa í anda Viðlagasjóðs forðum til að leysa þennan vanda því þetta er til háborinnar skammar.