frumvarp um starfslokaaldur ríkisstarfsmanna.

Virðulegi forseti. Ég ætla nú að byrja á því að benda aðeins á samhengið sem hv. þingmaður setur málið í, en áður en ég geri það ætla ég að segja þetta: Málinu var vísað til ríkisstjórnar og kemur til skoðunar í mínu ráðuneyti og hefur verið til skoðunar ásamt ýmsu sem varðar lífeyrisréttindi í landinu og er að fara í almenna endurskoðun með hugmynd um grænbók í framhaldinu. En að öðru leyti, bara þannig að maður leyfi sér aðeins að ræða formið hérna: Hvað á það að þýða að mönnum þyki það góð hugmynd að við þinglok sé samið um það í þingnefnd að einhverju tilteknu máli, sem hv. þingmaður í þessu tilviki hefur lagt fram, verði vísað til ríkisstjórnar gegn loforði um að einhver ráðherra lofi í eigin nafni að leggja málið fyrir Alþingi? Það var notað orðið fúsk hér áðan, þetta er ekki fúsk en þetta er algjör brenglun á öllum lögmálum hér á þinginu. Og sama gildir um það þegar menn setja inn í bráðabirgðaákvæði með lögum, eins og átti við í öðru máli sem nú er fram komið á þinginu, tilmæli til ráðherra um að hann láti semja frumvarp einhvers efnis og leggi það fyrir Alþingi til meðferðar.

Af hverju leggja menn ekki bara mál sín fyrir hér á þinginu og láta á það reyna hvort þau hafi einhvern meirihlutastuðning? Hvað á það að þýða að vera að leggja það fyrir ráðherra, setja þeim fyrir einhverja heimavinnu að búa til fyrir þingið, eða einstaka þingmenn, einhver frumvörp og flytja þau síðan í eigin nafni eins og þau væru þeirra hugðarefni? Þetta er auðvitað algjört rugl, svo ég taki ekki sterkar til orða. Ég hafna alfarið þessum vinnubrögðum og hvet þingið, nefndir þingsins, einstaka þingmenn sem hafa hér frumkvæðisrétt, reyndar langt umfram það sem gildir í öðrum þingum, rétt til þess að leggja fram mál og láta reyna á þau hvort stuðningur er við þau, að láta af þessum bellibrögðum að vera að reyna að snúa upp á handlegginn á ráðherrum og pína þá til að leggja fram mál alveg óháð því hvort þeir hafa áhuga á þeim eða ekki.