meðferð krónueigna sem háðar eru sérstökum takmörkunum og gjaldeyrismál.
Hæstv. forseti. Ég þakka hv. þingmanni prýðisræðu. Mig langar til að spyrja hvort hann telji að eftir þær umræður sem hér hafa farið fram séum við einhverju nær um töluna í þessu útboði, þ.e. í tilboðinu sem menn eru að ganga í burtu með nú, 84 milljarða, það sem er í frumvarpinu sem við ræðum hér. Hefur það skýrst á einhvern hátt hvers vegna þessi tala er valin en ekki leitast við að hafa hana hærri eins og hefur verið bent hér á og gæti munað íslenska þjóðarbúið um 13–23 milljarða kr.? Ég spyr að þessu í fyrsta lagi.
Í öðru lagi: Telur hv. þingmaður að það sé í sjálfu sér rétt nálgun sem kom fram í annars ágætri ræðu hv. þm. Óla Björns Kárasonar, að stilla fyrirtækjum upp sem góðum og vondum eins og mér fannst hv. þingmaður gera í sinni ræðu? Sjálfur hef ég talið að fjármálafyrirtæki séu yfirleitt ekki neinir skátaklúbbar en að sjálfsögðu ber ekki að líta þau neinu hornauga heldur bara með þá staðreynd í huga að þarna er um að ræða fyrirtæki sem eru gerð út á það, að sjálfsögðu, að hámarka sinn hagnað af þeim viðskiptum sem þau taka þátt í. Því er ekki að búast við því að þau séu tilbúin til einhverra lipurra samninga, bara svona upp á sitt eindæmi.
