[prenta uppsett í dálka] 64. fundur, 126. lþ.
Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Ef hæstv. utanrrh. ætlaði sem síðasti ræðumaður að ljúka umræðum áreitnislaust hefði hann átt að sleppa því að reyna að skríða í skjól af bréfaskriftum eða bréfaskiptum þeirra pennavinanna forseta Alþingis og forseta Hæstaréttar.
Hið einstæða bréf forseta Hæstaréttar, Garðars Gíslasonar, staðfestir fyrst og fremst dóminn um stjórnarskrárbrot og minnist ekki einu orði á frv. ríkisstjórnarinnar.
Það var svo að hæstv. utanrrh., og hann á þökk skilið fyrir það, viðurkenndi í sínu máli óvissuna, vafann sem uppi væri í því að viðbrögð ríkisstjórnarinnar fullnægðu dómi Hæstaréttar og væru þar með samrýmanleg ákvæðum stjórnarskrárinnar. Þá er þetta þannig þegar til kastanna kemur að málið liggur skýrt fyrir. Meiri hlutinn, ríkisstjórnin og meiri hluti hennar á Alþingi hefur ákveðið að láta skilning sinn á þessu máli njóta vafans en ekki stjórnarskrána. Það er það sem að lokum blasir við í þessu efni.
